Als je even stil staat en je afvraagt hoelang het geleden is dat jij je écht gehoord en gezien voelde, dan besef je dat dat eigenlijk te lang is. Je voert genoeg gesprekken, maar de oprechte interesse en verbinding blijven uit.

Je bent voor anderen áltijd sterk, maar niemand ziet wat je eigenlijk nodig hebt. Wat je mist. Je vindt het lastig om het aan te geven wat je zoekt. Dat je soms naar een plek verlangt waar jij gewoon even mag zijn. Waar je geen rol hoeft aan te nemen en er niemand is die op jou oordeelt. Waar de kwetsbare kant van jou weer even naar boven mag komen en die niet bang hoeft te zijn dat je dan niet meer gezien wordt als ‘de grote stoere vent’.

Het raakt je dat je jezelf soms als ’te veel’ voelt en wegcijfert of juist ‘niet nodig en niet goed genoeg’ waardoor je wegvlucht. Je weet op je werk en thuis precies de rol aan te nemen die het beste werkt. Geen gedoe, geen gezeik. Maar echte rust en ontspanning levert het jou niet op. Je bent steeds meer de verbinding met jezelf kwijt geraakt en laat een groot deel van jezelf niet meer zien. Maar het begint te wringen.

Je wilt niet meer álles onder controle moeten houden, elke minuut je telefoon checken en altijd AAN staan.

Je wilt rust, ontspannen, plezier, spelen, enthousiasme, je energie weer écht voelen stromen en vooral: leven in plaats van overleven.